هر محرم قلب وجود مقدس امام زمان علیه‌السلام حزن خاصی دارد و این حزن در عالم منتشر می‌شود؛ همانطور که امام رضا علیه‌السلام فرمودند: «پدر من از اول محرم محزون بود و کسی ایشان را خندان نمی دید.»
سرچشمه‌ی حزن مؤمنین از امام معصوم است؛ واردات قلبی مؤمن از ناحیه‌ی امام است و هنگامی که حزن در قلب امام ظاهر می‌شود و واردات امام به مؤمن می‌رسد، مؤمن هم محزون می‌شود؛ اینکه فرمود: «يَفْرَحُونَ بِفَرَحِنَا وَ يَحْزَنُونَ بِحُزْنِنَا» اشاره به همین است.
بنابراین حزن و قبضِ اهل حزن، از باطن است «وَ الْحُزْنُ يَبْدُو مِنَ الْبَاطِنِ»، نه حوادث بیرونی؛ چرا که آنان مصداق «لکَيْلَا تَأْسَوْاْ عَلىَ مَا فَاتَكُمْ وَ لَا تَفْرَحُواْ بِمَا ءَاتَاكُمْ» می‌باشند و از آمد و شدهای این دنیا محزون نمی‌شوند.
