از کجا بدانيم پيامبر واهلبيت را واقعاً دوست داريم؟
برخی از شرق شناسان که مسلمان هم نبوده اند، می‌گويند ما پيامبر و اهلبيت او را دوست داريم. در فضايل ايشان کتاب هم نوشته اند وحتی عده ای از مخالفین در مناقب اميرمؤمنان علیه السلام کتاب نوشته اند.
حال چه فرقی بين شیعیان و آنهاست؟ آنها می گويند ما اهلبيت علیهم السلام را دوست داريم، شیعه هم همين را می گويد.
در پاسخ به این سوال به روایتی از پیامبر اشاره می کنیم:
پيامبر اکرم صلی الله علیه وآله در حديثی فرمودند:
«لَا يُؤْمِنُ عَبْدٌ حَتَّى أَكُونَ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ نَفْسِهِ وَ يَكُونَ عِتْرَتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ عِتْرَتِهِ وَ يَكُونَ أَهْلِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ أَهْلِهِ وَ يَكُونَ ذَاتِي أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ ذَاتِه[۱]»؛
زمانی که من، خانواده ام و آنهايی که منسوب به من هستند را بر خود، خانواده ات و منسوبين خودت مقدم داشتی، بدان که مرا دوست داری.»
بنابراين هرگاه پيامبر اکرم صلی الله علیه وآله و اهلبيت علیهم السلام را بر خود و خانواده خود مقدم داشتيم، آنان را واقعاً دوست داريم…
۱. بحارالانوار، ج۱۷، ص۱۳.
