رحلت بهترین پدر
روز دوشنبه، بیست و هشتم ماه صفر سال یازدهم هجری.
هنگام نماز صبح، با آنکه حال رسول خدا بسیار نامساعد بود ولی برای آنکه فرصت‌طلبان از غیبت ایشان استفاده نکنند، حضرت با سختی و در حالی که بر امیرالمومنین علیه السلام و فضل بن عباس تکیه داشت و پاهای مبارکش بر زمین کشیده می‌شد به مسجد آمد و ابوبکر را که قصد امامت نماز را داشت از محراب کنار زد و شخصاً نماز صبح را اقامه فرمود. سپس دوباره فرمان داد تا همه‌ی اصحاب از مهاجرین و انصار به لشکر اسامه بپیوندند و مدینه را ترک کنند. حضرت، ابوبکر و برخی دیگر را در گفتار خود قصد کرد و دوباره به بستر بازگشت.
گاهی به هوش می‌آمد و سپس از حال می‌رفت. فاطمه سلام الله علیها در کنار بستر از دیدن وضع ایشان گریان شد و چنین نالید: «ای وای از رنج و بدحالی شما ای پدر!»
پیامبر صلی الله علیه وآله چشم گشود و فرمود: «از امروز به بعد دیگر رنجی به پدرت نخواهد رسید.»
روز به نیمه نزدیک می‌شد. پیامبر صلی الله علیه واله رو به آخرت داشت. امیرالمومنین علیه السلام ایشان را در آغوش گرفت و سر مبارک آن حضرت را به سینه چسبانید.
رسول خدا صلی الله علیه وآله در نهایت اندوه و غم برای اهل بیت و حوادث آینده‌ی آنان، چشم از جهان فرو بست و به دیدار پروردگار متعال شتافت.
با صدای اهلبیت علیهم السلام مسلمانان در مسجد دانستند که پیامبر صلی الله علیه وآله از دنیا رفته است.
امیرالمومنین علیه السلام، رسول خدا صلی الله علیه وآله را با همراهی فرشتگان مقرّب غسل داد و همراه اهل بیت علیهم السلام و اصحاب برگزیده و وفادار خویش بر ایشان نماز گزارد و آن روز و فردای آن به مسلمانان اجازه فرمود که در حجره پیامبر صلی الله علیه وآله وارد شوند و بر ایشان درود فرستند.
بحارالأنوار، مجلسی، ج ۲، ص۵۲۱ تا ۵۲۹
